Parafia pw. Chrystusa Króla i Zwiastowania NMP
Rawicz
Rawicz
Oświadczenie ks. Wojciecha Prostaka – Proboszcza parafii pw. Chrystusa Króla i Zwiastowania NMP w Rawiczu w sprawie używania przez parafię nagłośnienia zewnętrznego.
W niedzielę 04 lipca 2021 r. pracownicy Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska – delegatura w Lesznie przeprowadzili kontrolę dotycząca używania przez naszą parafię nagłośnienia zewnętrznego. Kontrola trwała od godz. 700 do godz. 1315. Urządzenia pomiarowe mierzące poziom hałasu emitowanego przez parafię ustawiono na skrzyżowaniu ulicy Gen. Władysława Sikorskiego i ulicy Kościelnej poza teren kościelny przeznaczonym dla kultu religijnego. Przeprowadzono pomiar głośności Mszy Św. odprawianych o godz. 700, 830, 930, 1100 i 1200. Po zakończeniu kontroli otrzymałem informację, że wyniki przeprowadzonej kontroli zostaną mi przedstawione dnia 15 lipca br.
Według starej legendy, duński król, św. Kanut Wielki, umierając nakazał testamentem, aby po jego śmierci wyjęto mu z piersi serce, zaniesiono do Ziemi Świętej i złożono przy grobie Chrystusa. Wykonawcą testamentu miał być kanclerz królewski. Więc po śmierci króla, rozcięło pierś królewską, wyjęto serce i zamknięto je w złotej szkatule.
Słowo Boże na niedzielę 30 maja 2021 r.
W klasie maturzystów katecheta dyskutuje z młodzieżą na tematy religijne. W pewnej chwili jeden z młodych ludzi podnosi dłoń do góry i prosi księdza, aby, o ile jest to możliwe, postarał się wytłumaczyć w przystępny dla nich sposób niezwykle trudną do zrozumienia prawdę wiary o Trójcy Świętej. Jak to jest możliwe, że jest jeden Bóg, ale w trzech osobach?
Kilkanaście lat temu misjonarz pracujący w Afryce przy pomocy swoich nowo nawróconych parafian zbudo¬wał dla nich mały kościół. Na jednej ze ścian wewnątrz kościoła namalował duży trójkąt mający symbolizować Trójcę Świętą. W górnym kącie trójkąta namalował oko, symbolizujące Boga Ojca. W drugim kącie trójkąta na¬malował krzyż, symbolizujący Syna Bożego. W trzecim kącie trójkąta namalował gołąbka, symbolizującego Ducha Świętego.
Stara legenda opowiada o dwóch mnichach, którzy wyczytawszy w księgach, że na końcu świata jest takie miejsce, gdzie ziemia styka się z niebem, postanowili pewnego dnia wyruszyć na jego poszukiwanie. Przyrzekli sobie, że nie wrócą, dopóki nie znajdą tego niezwykłego zakątka.
Przewędrowali szmat drogi, przeżyli niezliczone niebezpieczeństwa, nacierpieli się niedostatku, niejednego musieli się wyrzekać, niejedną pokusę odeprzeć. Ale wiedzieli tylko jedno: nie mogą zawrócić, tam u celu czeka na nich Bóg. Wystarczy tylko zapukać i wejść - tak napisano w starych foliałach.
Jeden z najbardziej znanych amerykańskich psychiatrów, Karl Menninger, przeprowadził kiedyś w jednej z klinik bardzo ciekawy eksperyment. Wychodząc z założenia, że pacjenci w szpitalu potrzebują najbardziej troski i atmosfery miłości, polecił wszystkim swoim współpracownikom, począwszy od lekarzy poprzez pielęgniarki aż do ogrodnika pracującego w ogrodzie szpitalnym, aby starali się otoczyć pacjentów troską i miłością. Rezultaty tego eksperymentu były zdumiewające
W pewnym uniwersyteckim mieście znalazł się młody student z katolickiej rodziny. W pokoju swoim powiesił nad łóżkiem duży krzyż. Często klękał do modlitwy przed tym krzyżem i wpatrywał się w wiszącego na nim Chrys¬tusa. Według krzyża starał się kształtować swoje poglądy i życie. Z biegiem jednak czasu popadł w grzeszne nałogi. W związku z tym zaczął się czuć niedobrze wobec wiszącego na krzyżu Chrystusa, ponieważ dręczyły go wyrzuty sumienia. Coraz rzadziej klękał więc do modlitwy.
Do księdza prowadzącego rekolekcje wielkopostne w jednej z parafii przyszedł ze skargą na panujące współ¬cześnie obyczaje pewien starszy mężczyzna. Mówił - proszę księdza, to co się teraz na świecie dzieje, to jest skaranie Boże. Tak ciężko pracowaliśmy z żoną, aby wykształcić nasze dzieci. Póki potrzebne im były nasze pieniądze, to liczyli się z naszą opinią. Ale kiedy po¬kończyli studia, dostali dobrą pracę, wszystko się zmieniło. Chociażby - mówił dalej ten mężczyzna - nasza córka.
Pod koniec ostatniej wojny światowej, bomba uderzyła w jeden z kościołów w Niemczech. Runęło sklepienie. W bocznym ołtarzu stała piękna marmurowa figura Serca Jezusowego. Pan Jezus miał wyciągnięte ręce z gestem zapraszającym: „Przyjdźcie do mnie wszyscy”. W tę figurę uderzył odłamek muru czy sklepienia. Gdy po bombardowaniu ludzie weszli do kościoła, piękna figura leżała na podłodze. Kiedy ją postawiono, okazało się, żc tylko dłonie Chrystusa są odłamane. Chrystus wyciągał ręce, ale bez dłoni. Po skończonej wojnie odwiedzili ten kościół żołnierze alianccy. Jeden z nich, katolik, stał długo zamyślony przed tym Chrystusem, który wyciągał ręce bez dłoni do ludzi. Potem wziął kawałek kartoniku, wyjął ołówek, coś napisał i ten kartonik przywiązał do ręki Pana Jezusa. Przychodzili potem inni ludzie i czytali takie słowa: „Nie mam już odtąd żadnych innych rąk, tylko wasze”.
Święto Bo¬żego Miłosierdzia ustanowione i obchodzone jest w całym Kościele od dnia kanonizacji siostry Marii Faustyny Kowalskiej w dniu 30 kwietnia 2000 r. przez Ojca Świętego Jana Pawła II. Po wielu kłopotach, cierpieniach, przykrościach i upokorzeniach Faustyny został namalowany obraz, jak żądał Pan Jezus. Przyczynił się do tego bardzo bł. ks. Michał Sopoćko.
Lekarz Tadeusz Dzido z Biłgoraja, swoje przeżycia opisał w książce „Żyję z obcym sercem”. Udając się na operację do Krakowa żegnał się ze swoim domem powierzając wszystko Bogu: „Wychodząc z mieszkania spojrzałem na dom, podwórko, sąsiednie posesje, pożegnałem się z domownikami i sąsiadami i w myśli poprosiłem, Panie Boże Wszechmogący prowadź!”
W IV wieku po Chrystusie wielu pobożnych chrześcijan udawało się na pustynię, aby tam w ciszy i spokoju oddawać się modlitwie. Osiedlali się oni w jakiejś grocie w pobliżu źródła albo rzeki. Obecność wody umożliwiała im uprawę niewielkiego ogrodu, dzięki czemu mieli własne warzywa i owoce. Mięsa prawie nigdy nie jadali. Niektórzy żyli całkowicie samotnie i tych zwano pustelnikami. Inni zaś prowadzili życie wspólne, przeważnie w niewielkich grupach.
W tym tygodniu będziemy obchodzić uroczystość Zwiastowania NMP. Będzie to również uroczystość odpustowa w naszej parafii. Przypatrzmy się tej uroczystości.
Anioł wszedłszy tam, gdzie znajdowała się Ma¬ryja, rzekł Jej: „Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiasta¬mi". To moment szczytowy. Spójrzmy na Maryję w obecności Anioła, gdy przyjmuje Boże macierzyń¬stwo z całkowitą swobodą wyboru. Cóż odpowie Ma¬ryja? "Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego. I odszedł od Niej Anioł" /Łuk 1, 38/. Gdy posłannictwo Anioła zostało dopełnione i Najświętsza Panna dała swe pokorne przyzwolenie, moc Najwyższego dokonała w Jej panieńskim łonie swego arcydzieła: Syn Boskiego Ojca stał się Dziecięciem Przeczystej Dziewicy. Słowo stało się Ciałem i zamieszkało między nami. Stając się Matką Zbawiciela, stała się Maryja zarazem Mat¬ką wszystkich przez Niego zbawionych.
8 grudnia 2020 r. papież Franciszek ogłosił specjalny „Rok św. Józefa” z okazji 150 rocznicy ustanowienia św. Józefa Patronem Kościoła powszechnego, który zakończy się 8 grudnia 2021 r. Uroczystość Św. Józefa, która przypada 19 marca, jest okazją, by przypomnieć kilka myśli o św. Józefie.
Zastanów my się nad słowami Pana Jezusa: … „z domu mego Ojca nie róbcie targowiska!”
W przedsionku odwiedzanego często przez ludzi miej¬skiego kościoła wywieszona była tablica przypominająca wchodzącym o tym, jak powinni zachować się w kościele. Wypisane były na niej następujące słowa: - W czasie pobytu w kościele zachowaj ciszę. - Zachowuj się godnie, ponieważ miejsce, w którym jesteś, jest Domem Bożym. - Przed nabożeństwem rozmawiaj z Bogiem. - W czasie nabożeństwa słuchaj tego, co Bóg mówi do ciebie. - Po wyjściu z kościoła rozmawiaj o Bogu z innymi.
