Kochani Parafianie!
Jubileusz 150 lat naszej parafii był okazją, aby dziękować Panu Bogu za wszystkich duchownych i świeckich, którzy podjęli starania, aby w Rawiczu powstała katolicka parafia. Patrząc na dzieje tej nowej wspólnoty parafialnej nie sposób dostrzec wielka determinację do budowy kościoła – rawickiej fary, którą wybudowano w ciągu trzech lat. Dziękujemy dzisiaj za wszystkich dobroczyńców, którzy swoim zaangażowaniem i darem materialnym przyczyniali się do rozwoju naszej parafii. Wdzięczność dla tych, którzy tworzyli naszą parafię zobowiązuje nas do troski o dalszy rozwój naszej wspólnoty parafialnej, aby Królestwo Jezusa Chrystusa pod macierzyńska opieka Matki Najświętszej, którą czcimy tutaj jako naszą Panią Rawicką trwało i rozwijało się dla przyszłych pokoleń. Niech Jezus Chrystusa Król króluje w naszej parafii, w naszych sercach i nam błogosławi na dalsze lata.
Ks. prob. Wojciech Prostak
HISTORIA parafii farnej na tle historii Rawicza
     24 marca 1638 roku Władysław IV, król Polski, w dowód łaski okazanej Adamowi Olbrachtowi Przyjemskiemu, wydaje akt lokacyjny, w którym nadaje jego włościom przy wsi Sierakowo nazwę Rawicz i prawo miejskie magdeburskie, określa herb nowego miasta - czarnego niedźwiedzia na złotym polu, jego uprawnienia - prawo poboru ceł, odbywania 5 jarmarków rocznie i wolność od ponoszenia wszelkich ciężarów i opłat celnych przez okres 35 lat oraz potwierdza wszelkie uprawnienia nadane Rawiczowi przez właściciela tegoż miasta.
     W rok i jeden miesiąc później, 24 kwietnia 1639 roku, Adam Olbracht Przyjma-Przyjemski, senator, oboźny koronny, starosta kowalski, starosta babimojski, kasztelan gnieźnieński, etc., etc., w dokumencie pańskim potwierdza prawa nadane przez króla i rozszerza zakres różnych przywilejów mających przyczynić się do szybkiego zamieszkania i zagospodarowania nowo powstałego miasta.
     Jak czytamy w dokumencie pańskim, Rawicz został założony dla uchodźców protestanckich, głównie ze Śląska oraz z Niemiec, napływających na tereny południowej Wielkopolski w czasie wojny trzydziestoletniej. W dokumencie lokacyjnym znalazł się zapis potwierdzający wolność praktyk religijnych. Dlatego też w krótkim czasie po założeniu miasta zaczęli osiedlać się w nim najpierw niemieccy ewangelicy, później też katolicy z Wielkopolski i Dolnego Śląska oraz Żydzi. Od samego początku (aż do początków XX wieku) Rawicz był miastem trzech narodów, kultur i religii, przy czym przez długi czas najliczniejszą grupą byli niemieccy ewangelicy, natomiast polscy katolicy stanowili grupę mniejszą od populacji wyznania mojżeszowego.
     W XIX w. ewangelicy stanowili ok. 70-80%, żydzi 10-15% a katolicy 10-15% mieszkańców miasta. Wśród katolików 2/3 byli to Niemcy a 1/3 to Polacy. W końcu XIX w. rozpoczęła się emigracja Żydów. Od początków XX w., szczególnie po I wojnie światowej i włączeniu Rawicza do odrodzonej Rzeczypospolitej Polskiej nastąpiła znaczna emigracja Niemców. Odtąd zaczęła przeważać ludność katolicka narodowości polskiej. W roku 1939 stanowiąca już ok. 90% mieszkańców miasta. Sierakowo w 1236 r. (wg W. Sobisiaka - "Dzieje Ziemi Rawickiej") było własnością opactwa cysterskiego w Henrykowie na Śląsku, w XIV w. Górków, od ok. 1600 r. Przyjemskich. Pierwszy kościół mógł krótko istnieć w Sierakowie w XIII wieku, brak jednak bliższych wiadomości. Mieszkańcy wsi a później także katolicy Rawicza należeli do parafii św. Marcina w Łaszczynie.
     W 1660 roku Jan Opaliński sprowadził do miasta franciszkanów reformatów, a w 1673 ufundował klasztor i kościół św. Antoniego Padewskiego. Spalony w r. 1707 przez Rosjan, odbudowany w 1732 r. z fundacji Katarzyny z Opalińskich Sapieżyny, konsekrowany przez bpa Franciszka Rydzyńskiego 9 czerwca 1782 r. Od 1690 r. udzielano w tym kościele chrztów, od 1811 r. ślubów. Po kasacie w 1818 r. przez władze pruskie, klasztor zamieniono na więzienie, a kościół stał się jego kaplicą. W r. 1707 powstał szpital-przytułek katolicki, w XVIII w. istniała także szkoła katolicka. 13 stycznia 1837 r. ks. abp Marcin Dunin powołał w ramach parafii łaszczyńskiej "Wikariat Rawicki" obejmujący Rawicz, Dębno Polskie, Masłowo, Sierakowo i Szymanowo.
     15 kwietnia 1863 r. Siostry Elżbietanki z Nysy utworzyły w mieście pierwszy w Wielkopolsce swój dom zakonny. 21 marca 1867 r. ks. abp Mieczysław Ledóchowski podniósł Wikariat do godności samodzielnej parafii. Dopiero w latach 1900-1902 wybudowano kościół parafialny, konsekrowany 5 maja 1907 r. przez bpa Edwarda Likowskiego p.w. Zwiastowania N.M.P.
    10 października 1961 r. dekretem Prymasa Polski Ks. Stefana Kard. Wyszyńskiego otrzymał kościół drugi tytuł: "Chrystusa Króla". 24 października 1962 r. zaprowadzono w parafii Nowennę do M. B. Nieustającej Pomocy. W dniach 14 - 15 października 1977 r. miało miejsce nawiedzenie parafii przez kopię obrazu M. B. Częstochowskiej. 22 maja 1993 r. ks. abp Jerzy Stroba erygował w kościele kaplicę Wieczystej Adoracji. Kościół poklasztorny był cały czas własnością więzienia, służył do nabożeństw stanowych, w czasie II wojny światowej zamieniony na magazyn, w 1945 r. spalony przez żołnierzy sowieckich, w 1950 r. rozebrany do fundamentów.  W 1946 r. parafia przejęła poewangelicki zbór poświęcony p. w. św. Andrzeja Boboli, w roku 1970 utworzono przy nim nową  parafię.
     W roku 1997 parafia obchodziła 130 rocznicę swego istnienia. Uroczystościom rocznicowym przewodniczył ks. abp Juliusz Paetz.
     29 XI 1997 r. Parafia w ramach przygotowania do Jubileuszu Roku 2000 przeżywała Misje parafialne, które odbyły się w dniach od 13 do 21 lutego 1998r.
KALENDARIUM najważniejszych wydarzeń na przestrzeni 150 lat parafii farnej
ROK 1867: 10 kwietnia Dekretem arcybiskupa Mieczysława Ledóchowskiego z 21 marca Wikariat Rawicki podniesiony został do godności samodzielnej parafii. Nowa parafia, wydzielona z dotychczasowej łaszczyńskiej obejmowała następujące miejscowości: Rawicz, Szymanowo, Sierakowo, Masłowo, Dębno Polskie, oraz podmiejskie folwarki: Cegielnia i Krystynki (Christiänchen) k. Dębna Polskiego, Kowaliki (Carlsruhe) k. Szymanowa, oraz: Kąty, Linden Vorwerk, Kitzel Vorwerk, Schulz Vorwerk, Eik Vorwerk k. Rawicza. Pierwszym proboszczem parafii rawickiej został ks. Antoni Gaertig. Na 11483 mieszkańców Rawicza (wliczając wojskowych i więźniów), ewangelicy stanowili 70,53%, katolicy 18,68%, żydzi 10,31% We wsiach należących do parafii katolicy stanowili od 9% w Masłowie do 27,63% w Szymanowie.
ROK 1871: W listopadzie przybył do Rawicza obraz Madonny z Dzieciątkiem, zamówiony przez Parafię. Namalowany we Wrocławiu przez monachijskiego artystę Wohlnicha.
ROK 1888: W grudniu ks. prob. J. F. Fröhlich wraz z członkami Dozoru Kościelnego podjęli uchwałę o ogłoszeniu w gazetach całej monarchii pruskiej odezwy-prośby o składkowe wsparcie zamierzonej budowy kościoła parafialnego w Rawiczu. Pamiątką dla darczyńców był obrazek z wizerunkiem Madonny z Dzieciątkiem  Wohnilicha, z podpisem: „Matka Boska Rawicka”. W tym roku liczba Parafian rawickich (bez więźniów i wojskowych) wynosiła 2986 osób, w tym narodowości polskiej 946 osób (31,68%), a narodowości niemieckiej 2040 osób (68,32%).
ROK 1894: 26 kwietnia powstało Bractwo Żywego Różańca w czterech grupach: Ojców, Matek, Młodzieńców i Panien, erygowane przez generała Zakonu Dominikanów, który jednocześnie wyznaczył na moderatora ks. Antoniego Dulińskiego.
ROK 1900: 29 sierpnia poświęcono i wmurowano kamień węgielny pod budowę kościoła parafialnego.
ROK 1902: 12 października – zakończenie budowy i poświęcenie nowej świątyni przez ks. Karola Maisnera kapelana więzienia (pierwszą mszę świętą odprawił proboszcz – ksiądz Paweł Dams). Na wieży zostały zawieszone dzwony: Św. Florian, Św. Karol,  Św. Józef, ponadto w wieżyczce nad wielkim ołtarzem umieszczona została sygnaturkaNajświętsza Maryja Panna. Dzwony wykonała firma ludwisarska „ALBERT BIERLING DRESDEN” w roku 1901.
ROK 1907: W dniach 4-5 maja wizytację generalną parafii przeprowadził ks. bp Edward